10 de junio de 2021

PAISACHES MUERTOS DE TERGÜEL

PAISACHES MUERTOS DE TERGÜEL

A canta d'os poetas
se pierde en iste mundo.

D'os poetas verdaders.

E asinas s'asasinan os paisaches
e en dizen progreso.

Ai!, asasinatos paisaches
que estión de Dios, en o sur d'Aragón,
muertos por molins-cuitiellos
clavatos en os suyos disiertos d'inozenzia.

Remanen os poetas
d'irrelevans versos,
bofos, enreligatos, adautatos,
poetas no ipersensibles, poetas
muito contemporanios.

Tanemientres, se'n van
os paisaches sagratos:
os poetas-ninos ya no cantan.
Pero sienten a fin d'os tiempos
aquí (Apocalipsis)
con os suyos güellos que veyen
o que dengún no veye
(un zerclo se zarra e empezipia un atro mundo).

E no importa guaire ya
si bel día será abitato Marte
(millor dexar os suyos
paisaches intocatos, ta cutio).

Os poetas verdaders
son ninos, sí, e como albas
as suyas cantas son tresoros de luz
ta os inozens, dillá d'ista miseria.

Son ninos e viellos de vez.
E chóvens,
con a choventú de qui Aima.

Encara, difuera d'o tiempo,
escribimos en aragonés, u en belatra
menospreziata lengua divina, encara
alzamos en un Arca de l'Alianza
la Poesía.

Anque no contemos ta cosa en iste mundo.

No, no publicamos libros
de poemas, solencos caminamos
por os camins porque aimamos iste polvo
e ixe zielo bloso que encara
tien color de nineza. D'ixo
en femos libros-paisaches de Silenzio
que nunca no s'amortan.

Nusatros, mesmo,
marchárbanos a la guerra con fosils de versos
en esfensa d'os paisaches terrestres que asasinan.

Pero estamos muertos, muertos,
de raso muertos aquí
(como a salvaches aus nos han matato),
ninos-ánchels-viellos,
fuerachitatos, dillá
d'as vuestras buegas encara volamos.

Os nuestros paisaches, lo sapemos,
son os paisaches d'ixe Edén
que dengun diaple podrá nunca desfer.

¡Pobra tierra de Tergüel, que estiés un día
reflexo d'o Paradiso!

© Chuan Chusé Bielsa