 
 
Almendreras en o silenzio
Foto: Chuan Ch. Bielsa
En o camín callau
A! Ye difízil escribir un poema.
UN POEMA... 
Cal baxar ta las barellas
d'os güesos y o carnuz. 
Cal fer a casa
en cados y raboseras. 
Cal tirar-se como polbo
los bestius y lo que tiengas. 
Ye difízil escribir un poema. 
UN POEMA... 
Ye arrullar en fumaral
como traste la riqueza, 
fincar-se de chinullos en a piedra, 
acachar os güellos
enta la tierra y las cullebras, 
emparar a fren
en a finestra d'a no-cosa, 
zarrada, 
de fusta querada y muerta. 
Ye aparar os besos
d'as gotas espulladas
de tronadas salbaches sin cadenas
en caxos y ninetas, 
en o güembro solenco d'a tristeza. 
Ye aimar agora en a derrota
as aspras ziudaz negras
d'os cucos y replegar-bi
a luz d'as suyas fuesas. 
Escribir un poema ye difízil. 
UN POEMA... 
Cal chirar-lo tot
en orazión enta o misterio, 
cal dixar que a boluntà
la prenga toda o zielo.
Ye dixar que te prengan boiras pretas
como goteta fresca. 
Ye cuasi no tener ni carne,
no aber pelleta ni de fiera, 
ye bibir 
como ombre u bestia
en una borda bueita, 
amorosiada por plebidas y oblidos
y soledaz amarillencas. 
Escribir un poema ye difízil. 
UN POEMA... 
Cal aber dau toz os espazios
d'a conzienzia
a lo que quiera l'alto zielo
que yo seiga, 
a lo que o zierzo quiera
que yo beiga. 
Cal aber dixau a casa
por a pregaria nueiturna
d'as estrelas, 
cal caminar sin de cosa
en o país de l'ausenzia, 
planas  y planas sin meta, 
sólo cantas de distanzias, 
cantas de paxaros yermas. 
Ye difízil escribir un poema. 
UN POEMA... 
Ye esborrar o propio nombre
en ista Tierra, 
fundir-se en o bardo
de toda bida ziega, 
disaparixer en o tollo alto d'a tronada, 
en o camín callau 
y en a fe sacra
sin de buegas.
Chuan Chusé Bielsa
Nota.- O poema publicato astí alto lo escribié ya fa muitismo tiempo, en os primers nobanta, en un atro sieglo doncas _no ricuerdo a calendata esauta_, y forma parti d'ixos poemas que o poeta no remata d'incorporar a la suya obra, y ban quedando xublidatos en bel alpartau calaxo _poemas que muitas begadas se trafegan ya ta cutio.
Son poemas que s'escriben en bels intes perdius, esfilorchaus, en o tiempo _¿atemporals?_, plenos de berdà poetica, espullatos. Tan buedos d'ego i son, que a begadas o mesmo poeta los beye como una mena d'amaus monstros que biben difuera d'iste mundo, pero que a la fin, por ixo mesmo, puede que sigan portadors de bellas gotetas d'una rosada d'eternidà.
Por ixo a begadas o poeta gosa publicar ista mena de poemas, dimpués de trobar-los con sospresa, popiellos, entre barrechas de papers biellos. Por ixo istos poemas dixan a begadas o suyo reino de calaxos silenziosos. Por ixo lo poeta gosa publicar-los; porque remera que cuan los escribió, allá luen en una epoca de silenzios, tremolaba una sinzeridà gran. Y solamén ixa rara sinzeridà ye autentica poesía.
