17 de diciembre de 2013

En aragonés

EN ARAGONÉS

Tot s'alegra
cuan amoroseo una parola
en aragonés.

E cuan marcho por os camins
que nunca aimé,
¡qué trista l'alma!

¿Por qué querez,
chens en o zielo d'ista tierra,
que no dexe a buestra fabla?

Si foi bel poema alieno
que no escribe o buestro amor,
¿por qué tanta tristura
a yo me mata?

¿Por qué ista lengua fa
que sonrisen os paisaches
e se baigan curando totas as feritas
que en yo sangran?

Yo sé que no son tan poquez
os que aiman istas bozes
que son musica. L'aire pleno ye
de toz os que la cantan.

E no quieren beyer ixos ánchels
cómo imos olbidando as suyas santas
orazions, cómo imos dexando
lo suyo fogaril, a suya casa.

Retorno en o suyo disierto
e m'asiento sobre o polbo.
E tornan almas que a yo m'aiman,
e estando pobre soi bien rico.

E escribo con parolas d'oro
tot o goyo que mana
d'un dibino manantío,
d'ista eterna, altisma fabla,
tot beyendo, alentando e sentindo
cómo oran e curan e aiman
as auguas
              d'as fuens
                            d'o paradiso.

Chuan Chusé Bielsa