2 de diciembre de 2013

Foi silenzio

FOI SILENZIO E DEXO BELS ESPAZIOS

Cal silenzio
e callo,

e dexo bels espazios.
No foi cosa, dexo
dentrar en yo lo que soi
e perén soi estato
e ban marchando
tantos foscos recuerdos.

Silenzio, foi silenzio

e dexo bels espazios,
e ya no importa cosa,
importamos nusaltros
tornando ta casa.
L'augua se fa clara,
bonica, tranquila,
as olas son musica
en a mar que aimamos.

No cal fer dengún
poema masiau elaborato.
Caminamos e callamos,
nos asentamos e aguaitamos.
Desconectamos
e bebemos un beire de paz,
auguas d'ibón bien fresquetas,
e minchamos un troz de pan
compartito, u pintamos
con amor bel lusco, royo enamorato,
u charramos con bella biella
con a más polita alma,
u sentimos cantas de fadas
cantatas por paxaros,
como cuan yéranos
ninos bibindo en o misterio.

Foi silenzio, ye fázil,
no ye posible fracasar.
E os paisaches que aimemos, callatos,
tornan a fablar,
o nuestro corazón
amorosea e diz berdaz,
con sospresa trobamos
a luminaria tresbatita
que ébanos perdita
en os casinos falsos.

E altos goyos olbidatos
en a nuei d'o tiempo
ban tornando e nos ban saludando
como amigos antigos
u aimatas mesachas,
como diosas u nobias blancas,
frescors en roseras que he perdito.
¡Qué emos feito con os años!
Perdiemos o silenzio
e marchó a bida en un sospiro.

Pero agora aturo e callo,
agora foi silenzio

e dexo bels espazios,
porque querese retrobar un siñalín
d'a paz que he bendito,
si tot ye calmo
retrobo lo que soi e soi estato.
Ixo he apreso en a escuela
d'os desengaños.
Yera tan senzillo:
as auguas reposando
en a mar tranquila sin deseyos,
fer silenzio,

dexando bels espazios
ta que l'amor dentrase
dentro de nusaltros, tornar-nos infinito.

Chuan Chusé Bielsa