1 de agosto de 2020

TORNAS

Chardín zeleste
Pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa (2004)

TORNAS

A la fin
tornas a las fuens,

a las parolas
que pronunziés de nino
ameratas con boiras e plevidas,

a os paisaches que veyón
inozens os tuyos güellos,

e dentras espullato
por a puerta de perditos zielos,

tornas crebazato,
e tanta ferida amuntonata
ha vantato ta l'alma
una falsa en o más alto.

A la fin
tot ye estato un escarnio,
anque muito has apreso
en os muertos camins:

te quedarbas ta cutio contemplando
lo campo muito calmo
e una cara,
dexarbas a o mundo
redolando
con angluzias que nunca no se sazian,

pero dizirbas orazions,
ye o que nos cal.

Ta muitos, o que aprendiés
ye polvo que se vanta
en os camins a la tardada,
ye, más tarde, colors d'o lusco
que s'apagan.

Si aprendiés a aguaitar
os güellos de l'aimada,
te dizirán que nunca no esistió
a tuya reina d'infinito,

que aquí tot remata, mesmo l'amor
ye minchato por un fuego
que crema altas güelladas,

que tot amor será zenisa.

Pero ya no importa guaire o que digan,
son tantas as feridas replegatas
que ya en a tuya falsa
naxiés en nineza enamorata

con güellos nuevos
ta güellar uns atros zielos,

con uditos
ta sentir como sentíbanos de ninos,
pero as cosas d'o misterio
ista vegada,
atras parolas e atras cantas,

olorando como en tiempos ya perditos,
pero flors que no se pansan,

aimando, sin aturar aimando,
sin que se torne palla
tot ixo que aimamos,

ya replegato lo trigo.

© Chuan Chusé Bielsa