6 de octubre de 2022

VIENS, AMOR

VIENS

T'asperé
durante tantos años,
güellando enta debán
entre as enrunas,
tiempo muto, do tot marcha
cuasi siempre sin sospresas.

No sé si yera
yo perdito, creigo
que a luz yera
la d'o lusco.

T'asperé e t'asperé
en gara do asperanzas
son sembratas.
Yera
yo ya canso de dondiar por as vías,
as añadas, de veyer un mundo
con paisaches ya macatos.

Viene, amor, ixe
yera o reclamo e o esdevenidero, viene,
amor, dende ixe tiempo
do uno vuela e ye paxaro
dexando-se arrozegar por bel azul
u por bisa enamorata.
Si viens a vida encara
tien sayeta e altaria, si viens
o mundo dexará a suya consistenzia
de pìedra e dolors, si viens
bi abrá nueva inozenzia
e nineza allá en os altos.

Asinas asperaba, a güellada
tentata de canseras,
encara cualque lumineta
en bel cantón d'os güellos
asperando veyer-te bel día debán,
dende a boira a bonico columbrando-te,
remaner aturata e dexar
as maletas en l'aire.
Güellar-te, volar.

E veniés como alas,
sí, veniés,
cuan os reloches ya iban aturando-se,
o pelo retallato, muller
d'alba, veniés con tanta
priesa por dezaga, como airera
sagrata, dende do
yo no podeba veyer-te,
m'agafés en un sospiro d'a mano
e por o zinto, de sopetón
una abrazada, me portiés
volando, volando, astí
do perén me cusiras.

© Chuan Chusé Bielsa