27 de noviembre de 2022

TA NO MORIR

TA NO MORIR

No, no proibirán
os besos a o silenzio,
anque tot en ista tierra
seigan ternes prebatinas
ta rematar con a terneza.

Besaré os zielos e as boiras,
no podrán proibir-lo, besaré
os camins e o polvo, as peñas
grans e chiquetas, besaré
almendreras u oliveras, zireseras,
laurelers, bisas en pinadas, niedos,
árbols d'o paradiso, besaré
a color e a canta d'os paxaros
en as libres selvas.

En ista fin d'os tiempos besaré
e abrazaré, anque muertos
os labios e os didos deseyen
t'aimar uns atros labios,
t'amorosiar una atra piel.

E besaré l'airera
que escoba os campos,
e besaré as colors
d'o sol cuan diz adiós,
abrazaré a la nuei
e a l'alba abrazaré en as carreras disiertas,
no bi abrá lais ni chendarmes
que me priben d'abrazar
a la mía aimada,
e no importa guaire si proíben fer l'amor
con a suya luz e l'asperanza.

As zaborras besaré
d'albandonatas caseticas, a femenina
espalda d'as tardadas,
labios d'augua, besaré as maxiellas
vrioletas u azulencas
d'una cordelera de montañas.

E poderba
morir besando
tot ixo que aimo, a carne
tremolosa d'as estrelas,
luminosos paradisos, os miraglos
d'a inozenzia,
poesía reclamo
ta besar o imposible,
porque uno muere
de no besar ni abrazar nunca.

E beso lo día que remata
e o día qu'empezipia,
as parolas beso d'ista fabla mía
que ta cutio quieren sin más besos,
os paisaches más bonicos, moribundos,
implo d'abrazadas, e prengo
d'a mano a la muller que bien adentro aima,
o suyo vientre beso, peitos, güembros
recorro con os didos,
o fruito nuestro
a cada inte naxe en contemplar-nos.

© Chuan Chusé Bielsa