26 de septiembre de 2017

Lengua propia

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Lengua propia

Poquet a poquet
va fuyindo tot lo falso
por os camins de fumo,
menos tu,
amor mío.

Poquet a poquet, os recuerdos
que uns altros en yo devantón
como un muro de uambras
marchan foscos, esfilorchando-se
como diaples,
por chamineras tan allenas...

Poquet a poquet
s'esbariza entre as mans
o miserioso polvo
que aconseguié arreplegar
sobre ista tierra;
bella cosa allora
parexeba la no-cosa.
Agora por as finestras
d'as angunias se'n va
un furo airaz de feredá.

Mesmo as parolas
van dexando caliens cambras
do dormiban.
Yo aquí ya no tiengo fogaril
do aparar as mans
ni calentor que amorosee l'alma.

As mías vozes nuevas se farán
con alientos muito altos en os zielos,
uellando fito fito a un sol en día nuevo,
en o silenzio fablará o corazón tuyo,
amor mío.

Yo ya no quiero vocables
que seigan sólo de tierra,
e no importa ya guaire
escribir e fablar con parolas
que dengún no quiera,
e ya no m'obsesiona
lo que se diga u se dexe de dizir
en dialectos moredizos.

A mía lengua
yo sólo la quiero
ta fablar con luz d'os zielos,
e no quiero parolas
como flamas en o fuego
que parexen cualque cosa
e no son que zenisas
que s'avientan en o zierzo.

Ya no quiero
emplegar parolas grisas
e sulsitas que no sirvan
ta puyar enta altos zielos,
t'aimar lo que dimpués d'o suenio
nax e ye lo unico bueno.

E ya no importa guaire
que remana yo
en soledá e silenzio
ta mundos que no aprezio,
sin poder fablar ta cutio
con ixe ambito muerto
de falsedá que dexo,
qué me se da a yo tot ixo
si yo ya sólo vivo
ta orar en o disierto
y yo ya sólo quiero
sentir a o mío amigo.

E ya no importa guaire
que vivan u s'amorten en o fuego
parolas que en os perditos tiempos
naxión chugando con o bardo
cuan encara en a ignoranzia
parexeba posible devantar
castiellos en infiernos,
agora con plevidas que son besos
marcho d'ista tierra
con divinas parolas enta os zielos
e yo ya sólo quiero
fablar en ixa lengua
d'o más alto silenzio
con tu, amor mío.

© Chuan Chusé Bielsa