Porque perén yo t'aimo
Si marchases
bel día
yo me'n irba por os disiertos mons, 
astí do lo silenzio
tien a suya radiz.
Si te'n fueses
por uns altros camins, 
amor, 
tenerba muito luen
una casa asperando-me
arredolata de paisaches oblidatos, 
con salas meditando
e silenzios orando, 
una lentor d'agüerro
venirba con as oras tristachas, 
libros viellos
amorosiarba con os uellos
pensando en tu, 
aguaitarba por finestras sin luz
roseras sin rosas, gatas salvaches
en o chardín de polvo, 
te veyerba a vegatas
en rayadas doratas de recuerdos
a la tardada
u en chisletas amorosas
de plevidas que son besos,
esborrando oblidos.
Tot en yo protesta e plora
cuan me faltas, 
o estomago mío
siente un revolvino
d'angunias e tristuras
que no marchan
cuan no puede
cualque día 
u cualque nuei
 
saper de tu.
A desasperanza
apareix cuan no bi yes, 
allora soi paixaro
por os zielos d'un azul
que se pareix a tu, 
me'n voi buscando a tuya luz, 
porque perén
yo t'aimo.
Si os míos uellos
ya no tenesen 
qui querese uellar-los, 
si os míos labios 
ya no tenesen 
qui querese besar-los, 
yo me'n irba enta un país
de calmos aires
e de divinos luscos
ta en tu siempre amorosiar-los,
sentir a o mío costato
a mía muller buena.
Si bel día
no podese trobar-te
volarba allora
enta la tuya esenzia:
plevidas lentas
fablando-me d'amor
con gotetas e perfumes
 
d'inozenzia.
T'ascuitar-te yo me'n irba 
enta selvas sagratas de silenzio
e te ferba fiestetas
recorrendo zielos
e abrazando vientos, 
en as fuellas bochando-se
sentirba o tuyo rezo, 
a tuya voz besando, 
e sentirba goyos e sonrisos
en as cantas d'os paixaros, 
e cuan venise a nuei,
a bonico, a bonico, 
nos aimárbanos
en o leito d'as estrelas. 
E asinas, amor mío, 
yo perén estoi vivindo
en tu, 
e asinas, uella
iste corazón nuestro, 
iste disierto 
que ye ortal de luz
cuan plega l'alba
e troba chuntas istas almas.
© Chuan Chusé Bielsa
