2 de septiembre de 2017

Iste corazón nuestro

Foto: Raquel Jiménez Núñez

Porque perén yo t'aimo

Si marchases
bel día
yo me'n irba por os disiertos mons,
astí do lo silenzio
tien a suya radiz.

Si te'n fueses
por uns altros camins,
amor,
tenerba muito luen
una casa asperando-me
arredolata de paisaches oblidatos,
con salas meditando
e silenzios orando,
una lentor d'agüerro
venirba con as oras tristachas,
libros viellos
amorosiarba con os uellos
pensando en tu,
aguaitarba por finestras sin luz
roseras sin rosas, gatas salvaches
en o chardín de polvo,
te veyerba a vegatas
en rayadas doratas de recuerdos
a la tardada
u en chisletas amorosas
de plevidas que son besos,
esborrando oblidos.

Tot en yo protesta e plora
cuan me faltas,
o estomago mío
siente un revolvino
d'angunias e tristuras
que no marchan
cuan no puede cualque día
u cualque nuei
saper de tu.

A desasperanza
apareix cuan no bi yes,
allora soi paixaro
por os zielos d'un azul
que se pareix a tu,
me'n voi buscando a tuya luz,
porque perén yo t'aimo.

Si os míos uellos
ya no tenesen
qui querese uellar-los,
si os míos labios
ya no tenesen
qui querese besar-los,
yo me'n irba enta un país
de calmos aires
e de divinos luscos
ta en tu siempre amorosiar-los,
sentir a o mío costato
a mía muller buena.

Si bel día
no podese trobar-te
volarba allora
enta la tuya esenzia:
plevidas lentas
fablando-me d'amor
con gotetas e perfumes
d'inozenzia.

T'ascuitar-te yo me'n irba
enta selvas sagratas de silenzio
e te ferba fiestetas
recorrendo zielos
e abrazando vientos,
en as fuellas bochando-se
sentirba o tuyo rezo,
a tuya voz besando,
e sentirba goyos e sonrisos
en as cantas d'os paixaros,
e cuan venise a nuei,
a bonico, a bonico,
nos aimárbanos
en o leito d'as estrelas.

E asinas, amor mío,
yo perén estoi vivindo
en tu,
e asinas, uella
iste corazón nuestro,
iste disierto
que ye ortal de luz
cuan plega l'alba
e troba chuntas istas almas.

© Chuan Chusé Bielsa