19 de abril de 2020

CREYAZIÓN D'O MUNDO, poema en aragonés

Mon aimato
Foto: Chuan Chusé Bielsa

CREYAZIÓN D'O MUNDO

Te sigue un paxaro
por os zielos, sin medrana,
(como si fueses bel amigo)

e te'n vas por os camins
arredolato por cantas
tan goyosas.

Ha plevito como si fuese
a primerenca plevida,
como si un atro mundo naxese.

Ista soledá ye o branquil
d'a Primavera, marcho
entollando-me en o bardo,
sembrando-me en a tierra.

Un paxaro me sigue e as suyas cantas
son a gloria d'os campos,
tanemientres aguaito
lo cabezo de Piagordo.

¡Tota la vida aimando-te,
a tu que yes
pregaria entalto,
isla
que nax d'o caos e d'as auguas,
o Ser vantando-se!

Arribé en o mas e l'abitaba
la soledá...

As gatas se'n yeran itas, as ramas
d'os pinos fablaban con o zierzo.

Si lo perdiés tot, si en tu solo remane
un volito d'altos güellos,
creya sin tiempo.

Parolas de luminaria dizirás
en o Silenzio:

que seiga ta cutio a belleza,
que seiga o renaxer eterno de l'Amor,
que a vida seiga tota nueva e a Tierra
un danze de goyo.

Güellé a o zielo e vide
que tot aimaba...

Que Amanexeba.

© Chuan Chusé Bielsa