23 de abril de 2020

Cuarantena e primavera, poema en aragonés

CUARANTENA E PRIMAVERA

Bonica ye
a musica d'ista plevia,
e tien mensaches nuevos.

Primavera, e reina
la soledá.

Cuarantena:
proibito
caminar por os camins
u creyer
en cualque cosa más
que en a zienzia d'os ombres.

Albandonatos
os paisaches,

salvaches
os campos,

aimando van
plevias e ruxadas
por os verdes paradisos,

por os trigos,

os camins
se van cubrindo
de yerbas montesinas.

Floretas son naxitas
con colors de nineza,

ababols rezan
con capezicas cachas,
escarlatas,

danzan en os zielos paxaricos
e son notas
(altas,
baxas)
d'un acuoso pentagrama.

Retorna la purput
a o suyo niedo,
¡cuánto tiempo
sin trobar-te, amiga!

Cuan yera nino, recullié
a una purput e la emparé durante meses,
conviviba en un cuartet con pirinas;
le metié nombre,
amorosiaba la crencha.

Tot retorna, l'adoleszenzia,
ixas añadas
en as que dexé a escuela.

Fue o tiempo más feliz
d'a mía vida; os campos
recorreba cada día,
aquel paisache inmaculato,
o más polito d'a Tierra;
allí trobé a libertá
antis de tresbatir-me en os infiernos.

Agora, istas plevias
van anunziando un mundo nuevo.

Istas auguas
tot lo van fendo chardín,
güelle do güelle
bi ha chuegos d'esmeralda,

os mons a lo lexos,
desdebuxatos,
son pregarias en a boira.

Naxer quiere
a polideza albandonata.

Cantas
de paxaros
e gotetas meditando,
almendreras
con almendras oblidatas,
oliveras sin olivas, ensoniando,

dengún por os campos
e camins.

Yo m'afundo en o bardo.

© Chuan Chusé Bielsa