27 de abril de 2020

Sol e libertá, poema

SOL E LIBERTÁ

Correba e correba
por os campos,
cara l'alba e cara o día.

Fuyiba e fuyiba
d'a muerte.

Amor,
portia-me
enta o tuyo sol.

Qué has de dizir-me
ta que viva,
rei de l'orizón.

Beberé os tuyos rayos
como augua,
iré aparando luminarias
de mañana e meyodía,
de tardada e poesía.

Correba e correba, engalzato,
porque quereba
aimar a o sol
e sentir lo que diziba,

e no sentir a o mundo,
e no sentir mentiras.

Yo me'n iba
por camins desdebuxatos,
emparato por ripazos
chigans devantatos por os viellos.

yo me'n iba por as sierras
do tien a casa o viento,

por disiertos
do fabla o silenzio.

E no viviré pas
en mundos zarratos
e muertos,

que o sol allá en alto,
e dentro de yo mesmo,
como orazión aculla
parolas e deseyos,

que lo que voi dizindo
creye con amor.

Dexé a escureldá
e asinas marchan cuentra yo:

"Se busca a vagabundo
porque adora a o sol,

rechira luminarias
por sasos e por mons,
e quiere sentir
en l'alma l'airera".

Como animal salvache
soi buscato, como esclau
que fuyó d'a fosqueta.

Yo no quiero
as parolas falsas,
que martirizean,

yo parolas aimo
que d'adentro viengan,

u dende as rayadas
d'ixe sol en calma.

E qué ye o vuestro oro
ta Dios sino polvo.

qué ye o poder vuestro
sino yerba seca
que s'avienta a o fuego,

e qué son imperios
breus e sin amor,
tot no ye que chelo
sin o corazón.

Nusatros, os pobres
d'esprito,
fillos somos d'una Estrela,

Dios dexó en nusatros
una purna eterna:

Libertá.

© Chuan Chusé Bielsa