19 de diciembre de 2020

ISTAMAR

ISTAMAR

en Istamar
marcho e navego

entre islas
a mía nau de zielo

a mía vida
dende as costas d'Anatolia

se bandea
como paxaro en l'aire

solenco navegaire
enta l'aimada

dende a nineza
oloré a salitre e yodo

en puertos de miraches
ancorando ist'alma

tantas
e tantas vegadas

dende Istamar recosirando l'abrazada
de qui m'aima

ya seiga en a mar funda
u rechirando-la en as plachas

a güellada ilusionata
e a man en o timón

cuántas e cuántas vegadas
rematé perdito

esmicazato
en pielagos furos

se'n eban ito
os dioses de lifara

solenco
en a nuei sin rumbo e muto

cuántas vegadas
dende luen o mundo

me clamó
con cantas de sirena

espisguardato Ulises
e con güellos escuros

de l'aimada
perdié a vista enamorata

estió lo esprito suyo
en a distanzia

qui me clamó
cuan a nuei ya s'amanaba

(a mía vida
por Calipso enluzernata)

dalfins doratos
volaban en o lusco

d'a mar que Penelope
cusiba e descusiba

tornaré amor
e asinas l'alba

naxerá

veyeré l'oro
que a luz alza

tantas e tantas añadas
veyé en l'augua o tuyo rostro

tornar ta Itaca
aimar e dizir o tuyo nombre

tu e yo
e a mar tan calma

Istamar

dillá de toz os dioses

© Chuan Chusé Bielsa