9 de febrero de 2017

Nino en o paradiso

Nino en o paradiso

A calders pleve
por os camins d'a infancia,
pero camino yo
por o centro d'a mía vida.

O cielo ye grisenco,
pero dentro un sol
fa o día goyoso,
ristolero;
a o costato brila
o mío amor.

Aquí abaixo
caye fura la plevida,
grans charqueras e regallos
implen os camins,
pero en campos altos
fan goyo e son musica
os arrigachuelos.

L'airera e as auguas
van aquí golpiando
lo mío cuerpo,
pero yo descanso
baixo un claro cielo,
baixo un verde árbol,
ya sin más angunias.

O bardo
aquí va emporquiando
lo calcero, os pantalons
chupitos,
a plevida va enganyando
por toz os costatos
iste batiaguas griso e royenco
tan chiquet.

Yo en un día calmo
camino
con la que yo aimo.

Fa dos días
cumplié anyos,
e ya sé que o tiempo
fa pansas sin priesa
as ropas de l'alma. Pero
d'ixo cosa ya no importa,
somos lo que aimamos,
con cuerpos de cielo,
e anque aquí sigan plorando
desenganyos,
e anque viengan suenios
con mirallos tristes,
si imos aimando
lo que perén vive,
l'amor que no muere,
no bi ha ya enganyo.

Luz, ta tu ye perén
tot lo que yo tiengo,
ta tu son os míos uellos,
os míos sentitos
e istas dos manos
ta ir-te amorosiando
con firme respeto,
en días sin tiempo
aquí nos querremos
y en os mundos altos
seremos ta cutio
dos enamoratos.

Amor mío, invía-me
gotetas aimando,
a tuya voz e a canta
que vaigan a mía vida
despertando.

E siento lo ritmo e a frescor
d'o tiempo d'a infancia,
d'aquellas musicas y encantos,
e siento l'alegría
de veyer-lo tot cubierto
por aquel arco San Chuan
que me cuacaba tanto,
luminarias de miraglos,
tanemientres os regatiellos
corren como ninos,
goyosos van cantando,
brincando e chugando
por camins e costeras.

Por os paisaches que aimo
tot remata e comienza,
os míos anyos de tristezas
se'n son itos
e ya no en queda cosa
d'aquels laberintos
que fizon marchar a nineza
a un país de luenyanías.

Agora, amor, camino
seguindo los tuyos pasos,
como seguiba
cuan yera muito nino
a mi pai por chiquetas endreceras
en yermos, selvas u sasos.

E mi pai s'iba chirando
de cabo cuan
e sonrisando me diciba:
¿me sigues?,
tu perén mete ficacio
e para cuenta
por dó voi pisando,
yo sé cara dó imos.

Pero dimpués, espisguardato,
se tresbatión os míos anyos
e a mía vida,
e marchón as colors e as alegrías
que tanto yo eba aimato.

Agora a tu te sigo,
amor,
e sólo en tu paro cuenta.
Naixco
e soi de nuevo un nino.

E tot torna a tener
en un inte de miraglos
a perdita inocencia,
luminarias de paradiso.

Chuan Chusé Bielsa Alquézar