7 de junio de 2017

Parolas en Silenzio

Parolas en Silenzio

Ta qué aprender
tantas cosas en lo esterno
si tot lo bueno
brila dentro.

Aprender l'arte
d'o Silenzio,
ixo ye urchén
e nezesario,
aprender a ascuitar
a voz sin tiempo
que fabla en lo profundo
de nusaltros mesmos.

Estoi canso
e quererba espullar-me
de tanto inútil peso,
de tanto bofo espazio
ocupato por o vuedo:
repalmars, calaixos,
arcons rebutitos d'estapenzias
que no aduyan ni empentan
a volar ta do yo quiero.

Arriba un inte
en que ya no buscamos en os libros
(ixos que un día tanto aimemos),
alimentos ta o esprito,
nos veyemos sin cosa
e ye amigo lo viento,
e sentimos cómo viene, cómo marcha
perén sin cosa entre os didos,
e por camins disiertos,
d'airera vestitos,
sin deseyos de tierra,
marchar queremos
enta os zielos.

Y en un sospiro
tot ye silenzio,
como cuan un ser quiesto
nos deixa e se'n va por a costera
de l'oblido.
O corazón plora,
e o estomago tien un vuedo
de tristeza
que ya no lo imple cosa,
s'amorta o nuestro agüerro
e pleven glarimas ya d'ibierno
(anque no se'n veigan
a bonico van cayendo
por os campos de l'alma
sobre fuellas que ya han muerto).

Amor,
qué has de dizir-me,
res mío
ya no tiengo,
en os yermos ya no brolla
a fuen d'os suenios
e aspera la parola que tu digas
dende dentro.

E me'n voi, solenco,
espullato d'o pasato,
como paixaro u esprito
d'amor
viachando por os zielos,
por os abandonatos campos
marcho con o viento
buscando en altos mons
a tuya armita
en primavera sin más tiempo,
enamorato,
sentindo en libertá
parolas tuyas en Silenzio.

© Chuan Chusé Bielsa