7 de marzo de 2018

Quiesta tía

Foto: Chuan Chusé Bielsa

QUIESTA TÍA AURELIA

Rematabas de perder a un fillo
de zincuanta e ueito añadas,
o mío primo chirmano,
a causa d'un malminchador,
e tu, que perén yes estata tan vitalista,
mai que a tu mesma te das como regalo,
tremolando me dizibas,
cuasi plorando:

"Y encara dizen
que a vida ye polita..."

Tu que tanto aimas a vida,
tu que minchas cada alba
e cada lusco e cada
chiqueta vivenzia con engluzia,
tu que vives cada día
como una fiesta de nadal
veyendo felizes a os tuyos,
t'esboldregabas,
s'esboldregaban as tuyas
novanta e cuatro añadas,
tot fablaba con tristura
dende a tuya bondá funda.

Si sapeses..., me faziés
tremolar a yo también
cuan repetibas
ixe afogato chilo:

"Y encara dizen
que a vida ye polita..."

Si sapeses..., si por un inte
s'ubrisen os míos días
como un arca,
veyerbas tantas plachas
do naufragó ista alma mía,
tantas mars silenziosas
de glarimas...;
a la fin ya no ploraba.

Quiesta tía, yo también aquí perdié
os suenios que vantó a mía vida,
anque bien sé que no ye o mesmo,
pero para cuenta en as mías mans,
plenas de zenisa,
e uella os míos uellos.

Por ixo, yo por dentro
con tu tremolaba en silenzio
cuan me dizibas:

"Y encara dizen
que a vida ye polita..."

Amor mío,
de tanto caminar por os disiertos
a la fin descubrimos una vía:
o que somos, amor puro, s'ilumina,
sentimos ixa alegría
que en o más fundo nos abita
e nunca no perdemos.

Quiesta tía, bi ha un remeyo
ta ista malautía,
bi ha una vida que rechita
cuan d'aquí tot marcha,
o tuyo fillo t'aima e te cusira;
sólo bi ha
amor eterno.

© Chuan Chusé Bielsa