2 de mayo de 2020

Tiempo sagrato, prosa poetica en aragonés

TIEMPO SAGRATO

O sol te dizirá con calma os consellos d’o silenzio, asperarás parolas e plevidas muito adentro, porque cal ir despertando.

Serás lo que o zielo de tu aspera, zarrarás os güellos en l’airera, parolas doratas brilarán en suenios, naxer quiere o tuyo fruito; no avientes más o tiempo, porque arriba la ora de ser luz e no tener confins.

Os tuyos sulcos acullirán simiens que plegarán d'o güello más alto, sentirás versos d'un poema con radizes en o zielo. Será l’amor que viene e te fa nuevo.

Naxerá paz que no tien buegas, enamorata primavera ta o caminán de paradisos.

Ya conoxiés anguniosos laberintos, no puedes remanir en más nueis tristas. Bi ha amos que quieren que i residas, sin conuertos. Arriba un tiempo en que tot diz que nos n’imos, tot s’amorta e tot cambea, no chugamos en días infinitos como ninos en as falsas.

Como s’olora a fin asinas s’endevina o empezipio, no cal ya sino marchar enta un puzo en o disierto, i trobaremos a millor augua ta la sete, ixa que a la samaritana más cuacaba.

¡Con qué claror fabla iste azul, zielo t'ánchels, ta volar nos n'imos con o viento! Agafa cada siñalín d'o tuyo tiempo, aguaita e nombra lo más alto, s'irá ubrindo a libertá, a suya puerta. Bi ha goyos eternizos que acucutan. Batalera s'ubre a Vida e os chardins.

© Chuan Chusé Bielsa