Ta l'amor se son feitas as nueis
Ta l'amor
se son feitas as nueis,
ta trobar o cordón melical
que nos pertenexe,
que oblidato yera
e nos aune con l'aimada.
En ista nuei, que viache
en que m'aduerma enta la polideza,
nineza,
bondá zanzera e inozenzia blosa.
Que cosa yo no tienga,
que cosa no deseye e seigas tu
o mío granero e o esdevenidero.
A la fin replequé
o que tan esclatero ye
e tan enreligato
semella.
Asinas doncas, me tornaré paxaro
e me'n iré por os tuyos zielos como un nino.
Ta ixo arreplego e emplego
totas as cartas
e alas que me dies. Volar en as nueis,
arribar en o tuyo país, achuntar-me a tu
e trobar o tresoro d'o esprito.
Tanto sufrié que ya cosa me se'n daba
de cansera cayer en un sulco
cualsiquiera d'o tiempo,
adormir-me ta cutio.
Pero cómo dexar-te, estrafollar-lo tot agora
que sé que yes astí, a o canto mío amor,
que sé que sin veyer-te
perén tendré ibiernos
en os güellos escuros.
Viene, amana-te en a escureldá,
cuan nos trobemos, tota la luz d'os universos
naxerá,
cuan a la fin ya no seigamos que uno.
© Chuan Chusé Bielsa