VIENE, ABRAZA-ME
Yeras fablando
yo no sé de qué,
no lo remero.
Pero remero
lo tuyo sonriso,
os tuyos labios.
Te comentaba problemas,
no sé qué problemas,
pero dizibas
"viene,
abraza-me",
e yo m'acubillaba
en tu.
Yeran días
en que güellaba o tuyo sonriso,
te veyeba e lo güellaba,
de fren e de bislai,
tu no en parabas cuenta
pero cuan te'n ibas
el se quedaba con yo.
E en a nuei tot,
en os míos suenios,
teneba la frescor d'os tuyos labios,
d'ixe zielo.
Agora que yes lexos
remero lo tuyo sonriso
e me pregunto
cómo ye posible ir viachando
por o mundo con ixa
maleta d'inozenzia.
E cuan o frío
veniba con tristezas
tu me dizibas
"viene,
abraza-me",
e yo me preguntaba
cómo uno podeba
concarar-se a tanta pena
con abrazos,
pero tu dizibas e dizibas
"viene,
abraza-me",
e ubribas os brazos
como a mesma inozenzia,
e, amor,
yo no sé cómo
pero marchaban como fumo
los problemas.
E aquí se devantaba,
en un inte, una casa
calién
abitata por os dos.
© Chuan Chusé Bielsa