16 de octubre de 2021

NAXIÉ TA DESPEDIR-ME DE CONTINO

NAXIÉ TA DESPEDIR-ME DE CONTINO

Naxié yo
ta despedir-me d'iste mundo:

dizir adiós a os mons
mientres los aimo e los aguaito,
dizir
adiós a os pocos sers aimatos
(más preziosos son que tot l'oro,
e infinitamén más escasos),
adiós a os camins por os que leyeba
entalto e soniaba con poesía.

Atros naxen ta continar aquí
durante tanto tiempo, chugar
con guambras e aimar o que no esiste,
enamorar-se
de miraches que brollan d'a no-cosa,
deseyar aquí vivir de traza indefinita.

Pero yo
naxié ta marchar-me mientres
tocaba cada flama d'ista Tierra,
en aimar cualque cosa
en l'inte zenisa se tornaba,
aquí venié ta sufrir como los seleutos
sufridors, perén a vida me diziba:

d'aquí no tastes ni o reflexo
d'ixo que no ye más que mentira,
aquí no has de permanexer con l'alma
ni un siñalín de tiempo, polvo e sarrín
será o que i semella oro,
veniés ta fer l'ultimo viache, ir-te-ne
a cada inte ye doncas o tresoro,
si aimés mons en o zielo,
disiertos como aimadas,
camins amariellos que parexeban
libertá enta l'azul,
si aimés a ixos pocos sers que a tu t'aimón,
estió ta trobar-lo tot más polito encara
allá en os altos, no pas aquí,
nunca, nunca aquí, en ista
falsa creyazión,
repleca a la fin que a verdá
se troba en tu, do vive l'amor
e nunca no s'amorta,
aquí veniés ta despedir-te d'a no-cosa.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

NACÍ PARA DESPEDIRME DE CONTINUO

Nací yo
para despedirme de este mundo:

decir adiós a las montañas
mientras las amo y las contemplo,
decir
adiós a los pocos seres amados
(más preciosos son que todo el oro,
e infinitamente más escasos),
adiós a los caminos por los que leía
hacia lo alto y soñaba con poesía.

Otros nacen para seguir aquí
durante tanto tiempo, jugar
con sombras y amar lo que no existe,
enamorarse
de espejismos que surgen de la nada,
querer vivir aquí de forma indefinida.

Pero yo
nací para marcharme mientras
tocaba cada llama de esta Tierra,
al amar algo
al instante ceniza era lo amado,
aquí vine a sufrir como los selectos
sufridores, la vida me decía:

de aquí no toques ni el reflejo
de aquello que no es más que mentira,
aquí no has de quedarte con el alma
ni un minuto, serrín o polvo
será lo que creíste oro,
viniste para el último viaje, marcharte
es tu tesoro,
si amaste montañas en el cielo,
desiertos como amadas,
caminos amarillos que semejaban
libertad hacia el azul,
si amaste a esos pocos seres que te amaron,
fue para encontrarlo todo
más hermoso aún
allá en los altos, pero no aquí,
nunca, nunca aquí, en esta
falsa creación,
comprende al fin que la verdad
se encuentra solo en ti,
donde vive el amor y nunca acaba,
viniste aquí para despedirte de la nada.

© Chuan Chusé Bielsa