28 de marzo de 2017

ser en tu, amor (poema en prosa)

Lago Wanaka, Nueva Zelanda
Imachen: www.pinterest.com

ser en tu, amor

ser dengún ta naixer en tu e ser tot, ser esclau d'a dama más bonica, e antimás con una polideza que no amague más uambras u ardiens lagos, que no seiga simple bafo u fumo en un día que remata

en a tardada más tardana s'endevina una luna más dura que a roca más indiferén, bi ha foscors e angunias que tot quieren afogar; da-me as tuyas mans, doncas, salva-me d'iste río royo que desemboca en un chilo sin vida, en un mar sin ondas ni escumas

uella-me, claror eterna, seré esclau d'una uellata, amorosea-me con luz, cal que mire os tuyos uellos, cal que mire as tuyas mans, a tuya vida que no mingua, a tuya augua ye parola en un planeta que renaix, prengo l'aniello que bi ha en o tuyo dido, sólo tiengo iste tresoro, reflexos d'un nuevo melico, vida zanzera, muller de compasión, que devantas una casa de paz en un inte, en o zentro mesmo de l'amor

prene o mío corazón con a tuya voz de luminarias e no deixes que truquetíe entre esboldregatos callizos en perditas nueis, u baixo lo cremazo d'o más furo verano, d'unas flamas más que ardiens, prene a mía alma, fe d'ella una chisleta en a frescor d'a tuya fuen, caños de delizias en un sin-tiempo de nineza, ye tot lo que aspera iste branquil e ista sete e iste frío que van aturando-se a bonico a o costato tuyo, como unas mans que enta tu s'aturan asperando, cansas e feritas

plega en a mía casa, enziende una a una las lampas en as cambras desolatas, ye arribando l'aurora de lo eterno, parolas plantarás como simiens en os míos yermos, torna en recordanza tanto oblido, en amoranza tanto polvo de tristura en os recuerdos, torna en seguranza tanto umano tierratremo sobre carne e tiempo, que plorón chilando tantos años en rituals de matazías

torna en residenzia de l'amor ista falsa mía feita mar de soledá, ista falsa ya cuasi espaldata por abismals aireras e a más concreta ausenzia, traye chuegos d'amorosiatas colors como aquellas plevidas de besos en as carreras d'a nineza, con o suyo arco sanchuán en uns uellos coloriatos de sonrisos, con as botas nuevas, blancas, ya me cansé de plevidas de novallas en nueis que no rematan, da-me os tuyos chuegos d'alba, álbums que tu implas, puzles que tu ordenes con sentito e polideza, puedes creyar-los en un inte con parolas sembratas en a luz

te clamaré amor e asinas quedará tota la mía casa iluminata, te clamaré alba e quedará asinas a vida mía devantata, te clamaré con toz os nombres con que tu quieras que te clame, parolas-augua que arruxien e alimenten a radiz d'iste árbol ya cuasi moredizo, no deixes amor mío que quedemos perditos aquí como uambra en un destín de fuego, que vienga la gola de l'oblido ta que perdamos tot aliento, o tuyo amor fa que aimemos un camín enta un día de verdadera luz, que deixemos a carrera enta o mazelo, tantos cuitiellos, escurinas e verenos en l'altar d'a feredá

da-me onestos labios, amor, da-me parolas escoscatas e danzes de poesía, da-me un despertar de nino a o tuyo costato, si me uellas yo d'amor seré un sonriso, da-me sols, e cuan arribe a tuya alba misteriosa, yo quererba devantar-me en un nuevo naiximiento, en tu amor, e deixar ta cutio tanta tiniebra, ixo quiero, sentir cómo me vas clamando como luz que tot renueva, devanta-te, devanta-te, amor mío, has dormito muito e tot yera un malsuenio, viene con yo, siente a mía alma que t'abraza

© Chuan Chusé Bielsa