30 de mayo de 2021

PORQUE PERÉN YO T'AIMO, poema d'o libro inedito "Inozenzia"

PORQUE PERÉN YO T'AIMO

Si marchases bel día
yo me'n irba por os disiertos mons,
astí do lo silenzio
tien a suya radiz.

Si te'n fueses
por uns atros camins,
amor,
tenerba muito luen
una casa asperando-me
arredolata de paisaches oblidatos,
con salas meditando
e silenzios orando,
una lentor d'agüerro
venirba con os días sin oras,
libros viellos
amorosiarba con os güellos
pensando en tu,
aguaitarba por finestras sin luz
roseras sin rosas,
gatas salvaches
en o chardín de polvo,
te beyerba a vegadas
en rayadas doratas de recuerdos
a la tardada
u en chisletas amorosas
de plevidas que son besos,
esborrando oblidos.

Tot en yo protesta e plora
cuan me mancas,
o estomago mío
siente un revolvino
d'angunias e tristuras
que no marchan
cuan no puedo cualque día
u cualque nuei
saper de tu.

A desasperanza
ye aquí cuan no bi yes,
allora soi paxaro
por os zielos d'un azul
que se parexe a tu,
me'n voi buscando a tuya luz,
porque perén yo t'aimo.

Si os míos güellos
ya no tenesen
qui querese güellar-los,
si os míos labios
ya no tenesen
qui querese besar-los,
yo me'n irba enta un país de calmos aires
e de divinos luscos
ta en tu siempre amorosiar-los,
ta sentir a o mío costato
a la mía muller buena.

Si bel día
no podese trobar-te
volarba allora
enta la tuya esenzia:
plevidas lentas
fablando-me d'amor
con gotetas e perfumes
d'inozenzia.

T'ascuitar-te yo me'n irba
enta selvas sagratas de silenzio
e te ferba fiestetas
recorrendo zielos
e abrazando vientos,
en as fuellas bochando-se
sentirba o tuyo rezo,
a tuya boz besando,
e sentirba goyos e sonrisos
en as cantas d'os paxaros,
e cuan venise a nuei,
a bonico, a bonico,
nos aimárbanos
en o leito d'as estrelas.

E asinas, amor mío,
yo perén estoi vivindo
en tu,
e asinas, güella
iste corazón nuestro,
iste disierto
que ye ortal de luz
cuan plega l'alba
e troba chuntas istas almas.

© Chuan Chusé Bielsa