26 de abril de 2020

O mío pecato, poema

O MÍO PECATO

O mío pecato:
aimar-te
durante añadas,
dar-te
tot lo que teneba
en iste corazón.

O mío pecato:
cantar-te
con parolas enta o zielo.

O mío pecato:
espullar-me
e dar-te l'alma.

O mío pecato:
dar-te o presén e l'asperanza.

E nos aimábanos en os días
e en as nueis, e nunca cosa
no yera imposible.

O mío pecato:
vivir perén sin buegas,
con tu marchar
muitismo luen d'a tierra,

caminar por as boiras
sin más cuerpo,
aimar sin tiempo e sin espazio,

e aguaitaba l'azul
en as tardadas
e yo i veyeba amor,

en tot
bi yeras tu,

tot yera luz
cuan sonrisando
a yo venibas.

O mío pecato:
dexar-te cuan o rayo
me golpió en a vida,

cayendo como Icaro,
o tauto más aspro
e a sapia más trista
prebé,
sin os tuyos güellos
os zielos grisos yeran,
o día tan chiquet.

O pecato mío: ser viachero
e tresbatir-me en as estrelas.

En l'altar d'o zielo
ixe pecato ofrexco,
que en o fuego
tantos suenios e poemas
se cremen en silenzio,

amor aquí ya no deseyo,
que Dios me prenga
e me'n leve con l'airera,

o fumo d'os míos versos
por paisaches desolatos.

O mío pecato, ai, o mío pecato,
querer seguir güellando-te,
Dios mío, perén agora a Tu,
beber a tuya Luz,
puyar, volar, cantando-te,

vivir pecando asinas,

aimando, aimando, aimando
como los ánchels.

© Chuan Chusé Bielsa