4 de abril de 2020

Puyar a las estrelas, poema

Camín entalto
Foto: Chuan Chusé Bielsa

PUYAR A LAS ESTRELAS

E qué
nos mancará
ta puyar a lo que somos
en os zielos.

E qué
canzión se fará esprito
dentro de nusatros
ta que crexcan alas invisibles
e vantemos os güellos enta un amor
omnipotén.

E qué
nos fará sentir de traza diferén,
ascuitando a parola nunca no ascuitata;
volar asinas
como volamos en as nueis, buscaires
d'infinito,
e no en paramos cuenta.

Plegar asinas en os zielos
tan fázil serba
como cantar ye ta paxaros, como t'ánchels
ye ir aimando.

E qué
fará que despertemos d'iste suenio,
qué luminaria irá ubrindo-se en a nuei,
qué amor tan gran irá crexendo
que ya no caba en istos peitos.

E cuán,
e cómo
arribará ixe inte
en que nos preguntemos
cómo durante tanto e tanto tiempo
andemos por o polvo e por o miedo

sin puyar a las estrelas.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:


SUBIR A LAS ESTRELLAS

Y qué hará falta
para ascender a lo que somos
en los cielos.

Y qué canción
se hará espíritu dentro de nosotros
para que crezcan alas invisibles
y así elevar los ojos
hacia un amor omnipotente.

Y qué nos hará sentir
de forma diferente,
escuchando la voz nunca escuchada;
volar así
como volamos en las noches, amantes
de la Amada,
y no nos damos cuenta.

Viajar hasta los cielos
sería así tan fácil
como es cantar para las aves,
como amar es para los ángeles.

Y qué hará que despertemos
de este sueño,
qué luz irá abriéndose en la noche,
qué amor se hará tan grande
que ya no quepa en nuestros pechos.

Y cuándo,
y cómo
arribará ese instante
en que nos preguntemos
cómo pudimos durante tanto tiempo
ir andando por el polvo y por el miedo

sin subir a las estrellas.

© Chuan Chusé Bielsa