10 de mayo de 2020

Asentar-se en o polvo e aguaitar-te

A primavera en o yermo
Foto: Chuan Chusé Bielsa

ASENTAR-SE EN O POLVO E AGUAITAR-TE

Feliz estié
cuan en silenzio
t'aguaitaba,
e yo no lo sapeba.

Vivir en a mirada
d'a bondá
ye tot lo que deseyo.

Me libro a tu
dimpués de tantismas añadas
luen d'os tuyos güellos.

Trobar o camín ye
saper que por yo mesmo
res no puedo fer
(sufrir solamén).

No podemos añader
a o tuyo viento
ni a chisleta más chiqueta
d'o más chiquet d'os movimientos.

Cuan remero ixo que fazié
en lo que yo clamaba vida,
me veigo a yo engalzando
ixo que angluziaba con folía
por o mundo;
a la fin retornaba
gullibaxo e fracasato,
solenco,
enta una casa vueda.

Pero veigo:
estié feliz de raso
cuan cosa yo no feba,
solo aimar-te,
güellando por ixos güellos
calmos,
deseyando lo que deseyaba
o tuyo corazón.

Si yo choven estase,
si retornar podese
a o empezipio d'os fracasos,
por a sete d'os disiertos yo me'n irba
sin denguna feredá,
beberba cada día
a frescor d'o tuyo rostro,
i trobarba una augua viva;
¡ai!, asinas yo vivirba.

Ta ixo, amor, esiste a vida,
ta cubrir-nos de feridas
que vozeen lo que somos
cuan nos n'imos
luen d'una mirada.

Güello ista alma,
veigo abismos
e os deseyos de yo
machucatos,
milenta camins esborratos,
tapiatos os zielos,
a ferida inmensa
que ubrió a tuya ausenzia.

Ixo gané, saper
que soi os tuyos güellos;
veyendo
por as ninetas tuyas
perén goyoso i trobo
l'unico que uno busca,

ixo gané, saper
que perder-lo tot
en tu
ye trobar casa e reposo,
a uno mesmo retrobar-se
dimpués de viachar por os infiernos,
a la fin
asentar-se en o polvo
e aguaitar-te,

aimando-te
puyar a o tuyo trono
e a o tuyo goyo en as estrelas.

© Chuan Chusé Bielsa

Ababols e orizón
Foto: Chuan Chusé Bielsa