27 de mayo de 2020

VIRAVOLAS, PAXARETA, poema en aragonés

Ababols a o canto d'o camín
Foto: Chuan Chusé Bielsa

VIRAVOLAS, PAXARETA

Paseyaba a la tardada
por os sagratos campos
d'a primavera.

Prebaba d'agafar
totas as bellezas
en iste paradiso.

En o camín, a os míos piez,
s'aturó una paxareta,
muito gran, amarillenca.

Con un saludo e un sonriso,
zarró e ubrió as alas en un inte,
marchó chugando como un nino.

Atura, atura, viravolas,
no te'n vaigas volandera,
que soi o tuyo amigo.

Pero no, a flor viva,
a flor más dondiadera,
se'n fue como un sospiro,

vira e revira,
chira e rechira,
vuela e revuela.

Si fuese airera,
con tu me'n irba
por os paisaches d'a primavera,

te contemplarba asinas
bien zerqueta
e te dizirba:

amiga, viene,
que con tu o día
amorosea.

Pero no,
a viravolas, a paxareta

vira e revira,
chira e rechira,
vuela e revuela,

se'n va danzando
por royos labios,
por aires claros,

ababolera,
margalidera,
verdetriguera,

esvolaziando
por ixos campos
d'a primavera,

almeta en alto
por ixos zielos d'as inozenzias.

© Chuan Chusé Bielsa