26 de mayo de 2020

INSULA D'ORO, poema en aragonés

Perén entalto
Foto: Chuan Chusé Bielsa

INSULA D'ORO

Devanto los güellos e veigo
a mía insula d'oro.

Ye a isla que amorosiaba
en mapas viellos,
arrodiata por pansos
azuls, en tiempos
do soniando en a nineza
s'acurtaban as distanzias
e yera uno feliz.

Aquí yo no puedo
pas vivir, me cal una tierra
muito funda e lexana,
viachar en nueis d'inozenzia
con a nau de l'asperanza,
visitar aboniquet os puertos
en ixas mars de l'alma,
puyar a la mía insula.

Busco oro en salas
de misteriosos templos,
entre selvas desconoxitas,
busco espezias d'a más alta valura
en a mía isla perdita,
as ondas i meditan en as plachas,
bi ha flors e aus e zielos
con colors nunca veyitas,
musicas que aiman
e plevidas calmas
de paradiso.

Ta vivir, me cal un alba
e un maitín e una tardada
con tanta luminaria e tanto goyo
como ixas que alufraba
yo de nino.

Isto tiengo: una insula d'oro
allá en alto e aquí adentro,
ta mercar lo que menesto
me calen as suyas monedas d'infinito,
me cal o suyo sol, que amorosea
con miraglosos didos,
me cal o viento
que ye bisa en o silenzio,
me cal a libertá.

Me cal
sentir a estrela d'o misterio
en nueis contemplativas,
recullir gotetas de luz
ta no morir de sete en o disierto,
me cal beber a vida
en un alto manantío.

Yo vivo
ta ir viachando de contino
a la mía isla,
ta i remaner un día,
ta cutio aimando.

© Chuan Chusé Bielsa